Shën Monika ishte fëmijë e prindërve të krishterë lindi në
Tagaste, Afrikën e Veriut, në vitin 333 pas Krishtit; Vdiq në Ostia,
pranë Romës, në vitin 387 (pas
Krishtit). Shumë pak dihet për fëmijërinë e saj. Ajo u
martua tepër e re me Patritius-in i
cili kishte një pozitë të lartë
zyrtare në Tagaste. Ai ishte një pagan, dhe ashtu si shumë te tjerë në
atë periudhë, feja e tij nuk ishte më shumë se një emër; Ai ishte i paduruar,
ishte i dhunshëm dhe thuhet se ka
qenë tejet i cthurrur. Rrjedhimisht jeta bashkeshortore e Monikës ishte larg
nga të qenit një njeri i lumtur,
aq me teper që ajo s'kishte ndihmen e vjehrres se saj, nënës së Patritius-it e cila kishte
te njëjtën natyrë si i biri i saj. Mes Monikes dhe Patritiusit, si burre e grua, ishte
një e care e madhe, si humnere, por veprat e
saj bamirese dhe sjellja e saj ngjallnin respekt. Lutjet qe ajo bënte dhe veprat e mira, megjithese e irritonin disi Patritiusin, ai
pikërisht për ato gjëra thuhej se e kishte njefare nderimi për të shoqen. Monika nuk ishte vetem një kujdestare e Tagastes, jeta martesore e se cilës
ishte plot probleme, por ajo me ëmbëlsinë e saj dhe durimin e
pashoq, ishte në gjendje për të
ushtruar një veper të vërtetë apostolike ndër gratë dhe nënat e qytetit të saj ; ato të gjitha e dinin se
ajo vuante si ato, por nuk e shprehte kurre dhe nuk ankohej, dhe fjalët e saj
dhe shembulli i saj i lutjeve dhe
kembëguljes kishte një efekt të madh ndër to.
Nga martesa me
Patrititusin Monika u bë nenë e tre fëmijëve, Agustini me i madhi, Navigiusi femija i dytë, dhe një vajzë, emri i të cilës ishte Perpetua. Monika nuk
kishte mundur t’i pagëzonte
fëmijët e saj se s’i jepte leje Patritiusi i cili nuk deshironte pagëzim për
ta, dhe pikëllimi i saj ishte shumë i madh kur Augustini u semur rëndë; në ketë
situatë fatkeqe , ajo iu lut Patritiusit për të lejuar pagëzimin e djalit dhe ai ra dakord, por Agustini u sherua
dhe Patritiusi e tërhoqi pëlqimin e tij ne moment. Ankth i madh e kaploi Monikën kur
Augustini u rrit e morri rrugën e keqe. Ai ishte kokëfortë dhe, siç vetë ai na tregon, ishte tejet dembel. Ai u dërgua
në Madaura për shkollë dhe Monika
luftoi me lutje të jashtëzakonshme për shpirtin e djalit të saj. Një
ngushëllim i madh iu dhurua asaj -
si për kompensim ndoshta për të gjitha c’po kalonte me djalin Agustin- dhe ky
ngushëllim kishte te bente me Patritiusin, i cili u
konvertua, u pagëzua dhe u bë i
krishterë. Ndërkohë, Agustini ishte në
Tunizi për të ndjekur studimet e tij, dhe këtu ai ra në mëkat të rëndë.
Patritiusi vdiq shumë shpejt, pothuajse pas hyrjes në familjen e madhe Katolike dhe Monika, tashmë vejushë , vendosi që të mos ri-martohej por t'i perkushtohej siç ishte deri atëherë, familjesse saj. Në shkollë
Agustini ishte bërë një nxënës i prapë, ndiqte femrat, dhe sa herë vinte
në shtëpi per vizitë ai fliste kundër
Kishës e kristianizmit, dhe bënte kaq sherr sa që e ëma, Monika njëherë e
përzuri nga tavolina. Por ajo pati një vizion të çuditshëm, vision i cili e bëri
Monikën ta thërresë djalin përsëri në tryezë. Pas këtij vizioni e rikthimi në
tryezë, ajo shkoi për të parë një peshkop të respektuar , një peshkop me natyrë shenjtori, emri
i të cilit nuk është dhënë nëpër libra, por ai peshkop e ngushëlloi Monikën me
fjalët tashmë të famshme: "fëmija i këtyre lotëve kurrë nuk do të
humbasë."
Nuk ka asnjë histori më prekëse në analet e shenjtorëve sesa
ajo e Monikës e cila e
ndoqi djalin e saj të prapë në Romë, por kur ajo arriti aty, Augustini kishte shkuar tashmë në Milano per t'ju dredhur s’e emës, por
ajo e ndoqi edhe aty. Këtu ajo gjeti Shën Ambrozin dhe nëpërmjet tij ajo
përfundimisht pati gëzimin e parë, kur
Augustini, pas shumë vitesh rezistence , ndaloi dhe u “zbut”…..
Nëna dhe djali kaluan gjashtë muaj të paqes së vërtetë në Kassiakum; Pas këtyre
gjashtë muajve së bashku me nënën Agustini u pagëzua në kishën e Shën Gjon Pagëzorit në Milano.
Afrika i thërriste dhe ata u nisën
për udhëtimin e tyre, duke ndaluar në disa qytete dhe në Ostia. Këtu vdekja e morri Monikën dhe faqet e librit
famoz "Rrëfimet" e Shen.Agustinit u shkruan si rezultat i emocioneve të tij, përjetuar në ato momente kur nëna e tij e shumë vuajtur dha lamtumirën.
Shën Monika u varros në Ostia, dhe në fillim thuajse u harrua edhe pse trupi i saj u çvarros gjatë shekullit
të gjashtë dhe u rivarros në një dhomë te nëndheshme, fshehur në kishën e Shën
Aureusit.
Rreth shekullit të trembëdhjetë, për shak të mrekullive dedikuar asaj, kulti i Shën Monikës
filloi të përhapet shpejt dhe një festë në nder të saj u vendos për cdo 4 maj. Në vitin 1430 Papa Martini i V-të
urdhëroi që reliket e saj të sillen në Romë. Shumë mrekullira kanë ndodhur
gjatë viteve në vazhdim dhe kulti i
Shën Monikës u rrit e u zgjerua. Më vonë Kryepeshkopi i Rouen-it,
kardinali d'Estutevij, ndërtoi një kishë në Romë për nder të Shën Agustinit dhe
aty janë depozituar edhe reliket e Shën Monikës në një
kishëz, në të majtë të altarit të lartë.
Ne shekullin e 16-te lutjet
ndaj saj u perfshinë në lutjet zyrtare që përdor Kisha Katolike. Në
vitin 1850 , në Dioqezën e Zojës Sonë, Sion, Francë, u krijua një shoqatë e nënave të krishtera nën
patronazhin e Shën Monikës ; objekt i saj ishte lutja e përbashkët për djemtë
dhe burrat, të cilët kishin humbur rrugën e drejtë të pastertisë morale e kishin rënë në mëkatet e tradhëtisë
bashkeshortore, seksit të tepruar, epshit, dhunes e huqeve të tjera të këqia….. Kjo shoqatë në vitin 1856 u ngrit në rangun e një arç-konnfraterniteti dhe u përhap me shpejtësi të madhe në të gjithë botën katolike. Degët e para u
krijuan në Dublin, Londër, Liverpul, Sidni, dhe Aires. Eugjeni I IV-te kishte krijuar një Konfraternitet të
ngjashëm kohë më parë.
Perktheu nga anglishtja Merita Bajraktari ©
Teksti origjinal në anglisht marrë nga EWTN.COM
27 Gusht 2013
No comments:
Post a Comment