Faleminderit për vizitën! Te gjitha shkrimet ne kete blog jane shkruar dhe pergatitur nga Merita B. McCormack. Autorja eshte shqiptare dhe jeton ne SHBA.
Friday, December 6, 2013
Kur ju shajne......
Çdo herë që dikush jua prish terezinë dhe ju shan (edhe pa pasur asnjë arsye, sidomos ata që ju shqetësojnë kot, pa pasur asnjë shkak), ndaloni për një moment, merrni frymë thellë, kontrolloni gjuhën, mos thuani asgjë, por në heshtje thuani: Faleminderit o Zot për mundësinë qe me dhe për të ndihmuar këtë person " dhe pastaj thuaje një lutje për atë person. Kjo do të ju bëjë JUVE më të mirë.... Provojeni .....lutuni për ata që ju sjellin shqetësim dhe shihni se si Hirësia e Mirësia do t'ju pushtojë shpirtin....!
Sunday, October 6, 2013
Sakrifica e sinqerte gjithnje shperblehet
Ky mesazh është për gratë në përgjithësi dhe për nënat në veçanti: Ju lutem mos e humbni shpresën, asnjëherë mos u dëshpëroni, .... ju i shërbeni të tjerëve vazhdimisht ... Gëzoni dhe jini të lumtura , sepse cdo gjë qe ju bëni, e bëni me dashuri e dedikim, ju vini dashurinë e vetemohimin tuaj në themel të gjithckaje, dhe kjo sakrificë ju jep shperblim..Por ama ofrojeni këtë sakrificë për të mirën e dikjut apo për dicka që sjell mirësi diku... dhe pasatj do shihni se si gurgullon hiresia e mëshira që është rezervuar për ju...por ama merrni iniciativën dhe thoni me shpirt duke ju drejtuar Krijuesit tonë: Këtë sakrificë po e bëj për këtë apo atë person, bëje më mirë jetën e tij /saj o Zot, këtë sakrificë po e ofroj per këtë qëllim apo problem, zgjidhe o Zot....dhe ju do të ndjeheni shumë mirë dhe plot gaz e hare në shpirt sepse cdo gjë që dhurohet me shpirt, kthehet dhjete fish,kur ka dashuri reale dhe synime të sinqerta....Zoti ju bekoftë të gjithëve që lexoni e ndani me mua kohën tuaj të cmuar...xoxo
Tuesday, October 1, 2013
1 Tetor--Feste speciale...
Shume persona mund te kene marre trendafila sot me 1 Tetor....nese po, ju vijne nga Shen Tereza e Lisju-se....festa e se ciles eshte sot... ja nje meditim per te nga nje shkollar qe eshte ne rrugen e tij te kanonizmit....
"Si do t’ja bëjmë për të jetuar (të lumtur e të kënaqur) në këto kohë kaq të trazuara? Ka me të vërtetë vetëm një përgjigje. Ne duhet të bëhemi shenjtorë ...... kështu që këtu fillon dilema, sepse që të ndjehemi të kënaqur me jetën, ne duhet të bëhemi shenjtorë por si të bëhemi të tillë ama? E pra, Kisha na ka dhënë një shenjt për kohët tona, dhe se ajo është siç e shihni fytyra e një motre të re fare, ajo e shenjtores (franceze) Tereza, e cila na dha një rrugë, para së gjithash, një rrugë që është shumë e thjeshtë për shenjtërim ... Ajo me të vërtetë kishte dy rregulla:
1. Kurrë nuk bënte diçka që i sillte asaj kënaqësi personale dhe 2. Gjithçka e bënte nga dashuria për Zotin tonë ... Metoda e “lules së vogël” (siç quhet ndryshe shën Tereza e Lizju-së), ishte që të integrohet shenjtëria me çdo veprim që bëjmë, pra çdo gjë që bëjmë të ketë për qëllim shenjtërimin....pra një shenjt është ai/ajo që (e prezanton Krishtin ndër të panjohur )dhe e bën Krishtin të duhet prej tyre, përmes veprës së vet… Të bëhesh shenjt nuk kërkon shumë kohë, vetëm se kërkon shumë dashuri….
Kryepeshkopi Fulton Sheen (Histori e një dashurie të çmuar)
Përshtati në shqip nga anglishtja Merita B-McC
"Si do t’ja bëjmë për të jetuar (të lumtur e të kënaqur) në këto kohë kaq të trazuara? Ka me të vërtetë vetëm një përgjigje. Ne duhet të bëhemi shenjtorë ...... kështu që këtu fillon dilema, sepse që të ndjehemi të kënaqur me jetën, ne duhet të bëhemi shenjtorë por si të bëhemi të tillë ama? E pra, Kisha na ka dhënë një shenjt për kohët tona, dhe se ajo është siç e shihni fytyra e një motre të re fare, ajo e shenjtores (franceze) Tereza, e cila na dha një rrugë, para së gjithash, një rrugë që është shumë e thjeshtë për shenjtërim ... Ajo me të vërtetë kishte dy rregulla:
1. Kurrë nuk bënte diçka që i sillte asaj kënaqësi personale dhe 2. Gjithçka e bënte nga dashuria për Zotin tonë ... Metoda e “lules së vogël” (siç quhet ndryshe shën Tereza e Lizju-së), ishte që të integrohet shenjtëria me çdo veprim që bëjmë, pra çdo gjë që bëjmë të ketë për qëllim shenjtërimin....pra një shenjt është ai/ajo që (e prezanton Krishtin ndër të panjohur )dhe e bën Krishtin të duhet prej tyre, përmes veprës së vet… Të bëhesh shenjt nuk kërkon shumë kohë, vetëm se kërkon shumë dashuri….
Kryepeshkopi Fulton Sheen (Histori e një dashurie të çmuar)
Përshtati në shqip nga anglishtja Merita B-McC
Fjalët në kllapa janë shpjegim i perkthyeses.
Saturday, September 28, 2013
Pse sillemi keshtu?
Mendova të ndaj me ju këtë para se të shkoj diku sonte me familjen... Ne jemi të lindur me një dizenjo të caktuar në zemrat tona për të adhuruar Dikë. Zbulesa (NGA DASHURIA) ka ndodhur në Dhiatën e Vjetër dhe faktet historike nga jeta e Jezu Krishtit, si Mishërimi, Kryqëzimi, Pasioni, Vdekja dhe Ringjallja e Krishtit vulosi historinë e Shpëtimit .... Eshtë e shpallur dhe e afirmuar se Shpëtimi është brenda Kishës qe Krishti ka themeluar mbi "Shkëmbin" (referim për shën Pjetrin ) .... por shumë nga ne mendojmë dhe sillemi sikur kjo nuk ka qenë kurrë e njohur për njerëzimin .... por ama ne kemi mbajtur një tipar, ne sillemi fetarisht po, po ......dhe mendoni rreth kësaj ..... PO, NE DUAM dhe MUNDEMI të sillemi fetarisht (si për të adhuruar një fuqi më të lartë), sepse ne jemi të dizanjuar për të adhuruar ... Tani pyetja është se kush është perëndia që secili prej nesh adhuron dhe pse ... disa p.sh adhurojnë sportin, disa janë kaq të çmendur për përparim akademik apo artistik, dikush adhuron pushtet, seks dhe para, dikush mund të jetë i shtënë pas alkoolit dhe drogës , dikush ka perëndi trupin e vet, egon dhe krenarinë e sëmurë , shumë njerëz janë tifozë të ushqimit, disa bien në Vetë-keqardhje deri në pikën e dëshpërimit ..... le të ndalojmë për një të moment e të mendojmë: c'farë po bëj sot dhe kë po adhuroj.... a janë këto "fuqitë e larta" ato të cilat në fund do të shpëtojnë shpirtin tim ....?
Monday, September 16, 2013
Mendime dhe pergjigje per nje pergjigje .....
Pergjigje shkrimit te Z.Arben Kallamata ( shkrimi i tij eshte me germa te zeza)
pergjgjet e mia jane me germa blu.
Lexova te “Rrethi i
Ferrit” shkrimin e Ledian Priftit “Shqiptaria dhe Feja” dhe u nxita të shkruaj
disa shenime. Më duket se ky shkrim ka disa të problem serioze me të vërtetën
dhe faktet.
Së pari, shqiptaria
nuk i ka marrë ndonjëherë terren fesë dhe nuk ka krijuar asnjë boshllëk moral.
Përkundrazi, përkatësia etnike, kombëtare për shqiptarët ka qënë gjithmonë
tipar thelbesor identiteti. Feja dhe tipare të tjera kanë qënë të dorës së
dytë. Si një komb me tre-katër-pesë fe, shqiptarët e kanë pasur të pamundur të
identifikohen me fenë. Fatkeqesisht kjo eshte
e vertete, e kemi lene ngahere Zotin ne dore te dyte, duke pretenduar se kemi
vene atdheun ne radhe te pare. Ne fakt ne I kemi bere atdheut shume dem nga
braktisja e fese se krishtere qe eshte edhe feja origjinale e sjelle nga Shen Pali, pas kyqezimit, vdekjes dhe ringjalljes se Jezu Krishtit. Nuk besoj se shqiptaret kane vezhguar testamentin e vjeter, megjithese ka gjasa qe meqense jemi te ardhur ndoshta si sternipa te Pelegut, sternipi i Noas, qe ishte nga trungu i Bishemit(djalit te mbare te Noas) mundet te kemi pasur traditen e Moisiut....Historianet skane shkruar gje per kete... Ky nuk është rast unikal (në botë ka shembuj të shumtë kombesh
të përbëra nga popullsi të feve të ndryshme). P.sh? na jep ca shembuj te ngjashem...Personalisht mendoj se ata
shqiptarë që kanë qënë më tepër shqiptarë se fetarë, kanë qënë më të moralshëm
se të tjerët që kanë qënë më tepër fetarë se sa shqiptarë, pavarësisht se kjo
është temë e gjerë për t’u diskutuar. Nuk eshte absolutisht e vertete, sic e thua edhe vete ti dhe dua te shtoj se kane qene pikerisht prifterinjte katolike shqiptare njerezit
qe mund te quhen si njerezit qe kane manifestuar vlerat morale me te larta nder vite. Te
kujtohet si jepnin frymen e fundit kur i pushkatonte apo i fuste ne gjiriz te vdisnin ne tmerr fizik regjimi komunist? “Per Fe e per
Atdhe”, thoshin ata dhe jepnin grahmen e fundit duke thirrur rrofte Krishti Mbret! Pra Zoti perpara
gjithmone. Po ashtu Nene Tereza
thoshte se ishte shqiptare me gjak, indiane me qytetari por me zemer I perkiste Krishtit, duke nenkuptuar ketu, trupin mistik te Krishtit mbi toke, ky trup eshte komplet humanizmi, edhe ti do apo s'do je bashke me mua pjese e trupit te Krishtit, sepse ashtu eshte krijuar
bota, pavresisht se ti nuk e pranon kete te vertete :)
Së dyti, askush nuk
mund të thotë që feja ka monopolin e moralit –Morali nuk eshte monopol. Morali eshte
nje norme e caktuar te cilin Kisha e propozon dhe nuk e imponon. Kisha (flas per Kishen universale, ate katolike pra) e
udhezuar nga Shpirti i Shenjte na jep normat, ne bejme sic na do qejfi dhe ky
quhet relativizem moral, diktati i
te cilit manifestohet sot perdite ne boten qe na rrethon, pra qe cdo gje kalon dhe s'dot te thote
qe feja keshtu apo ashtu…kupton , besoj…) as feja e krishterë, as feja islamike, asnjë lloj feje.
Njeriu fare mirë mund të jetë i moralshëm pa qënë nevoja të jetë fetar.Lutem shpjego se si
mund te ndodhe kjo pa pasur nje baze origjinale, nga e morre ti psh jeten morale, nga prindrit dhe mesuesit e shoqeria, ata nga e morren, po prindrit e tyre e me radhe....pra e mira dhe e keqja jane si e bardha dhe e zeza, e kane nje baze..., pra me thuaj ku eshte baza e moralit, nga ka ardhur ky rregull I
gjerave, si ka mundesi qe vrasja te quhet amorale…dikush mund t ethote qe
vrasja eshte normale, pse ti e quan anormale psh spastrimin etnik, cte keqe ka
do thote dikush, si e shpjegon ti, si ateist, faktin qe e mira dhe e keqja ndryshojne nga njera tjetra? ne kristianizem kjo shpjegohet me Ligjin natyral(Natural Law not the Law of nature....pra jo ligji natyror, por Ligji Natyral,qe shpjegon rendin e gjerave dhe ehste shkruar ne shpirtin e cdo njeriu)... Në fakt, kur shtetet perëndimore u
futën në rrugën e shtetformimit demokratik, ata e bënë këtë duke u shkëputur
shtetin nga feja dhe duke bërë të vetin nocionin bazë të laicizmit, ose shtetit
“sekular”. Po dakord, sepse shteti
mban rendin njerezor, bazuar primarisht mbi rendin Hyjnor. Politikani nuk mund
te jete udheheqes shpirteror sepse politikanet ne shumicen e rasteve jane genjeshtare e jo virtuoze... . Shteti më i madh
demokratik i botës, Shtetet e Bashkuara të Amerikës, mbështetet në kushtetutën
e vet pikërisht te shkëputja e fesë nga shteti. Dhe Kushtetuta amerikane garanton
barazine sepse thote jemi krijuar te barabarte nga Zoti dhe pervec presidentit te kohes se sotme qe e
dredh muhabetin sic fryjne ererat, te gjithe presidentet s'e kane mohuar kurre
rrenjen xhudeo-kristiane te shtetit Amerikan.Por mos kij merak se dhe ketij
shteti qe po mohon Zotin dhe ka vrare permes abortit nje te treten e brezit te
ri, lejon relativizmin si baze e cdo gjeje, korrektesia politike mbizoteron, frika nder qytetare dhe indoktrnimi ne universitete eshte skandalisht prezent, po i vjen rrotull dicka e madhe, afer eshte....Romen nuk e shkateruan te huajt, u veteshkaterrua... E njëjta gjë ndodhi
edhe në Britani – ku demokracia u vendos pasi monarkisë (kreut të fesë
anglikane) iu hoq pushteti absolut dhe iu la një rol simbolik dhe protokollar..Po kjo ndodhi edhe në Francë, edhe në Gjermani, edhe në Itali,
edhe në vendet Skandinave. Në këto vende vlerat morale janë relativisht të
forta dhe të qëndrueshme, pa qënë nevoja që shteti dhe kombi të indentifikohet
me fenë. Madje në France, në
Gjermani, në vendet Skandinave, në Britani, etj, përqindja e njerëzve që
besojnë është më e vogël se e atyre që nuk besojnë. Per cfare vlera
pozitive e ke fjalen ne keto vende? Nuk kam konstatuar ndonje vlere speciale qe
ja kalon Amerikes ose Kanadase, te gjithe jane njelloj, sidomos ne luften
kunder femres,femijes dhe familjes
vere re: aborti legal, divorci ne
ritme te pamatshme, kontracepsioni praktike e njohur, maredheniet seksuale per
qejf jane bere normale, martesa konsiderohet gje e vjeteruar, per cilat vlera e
ke fjalen…perparimi akademik eshte thjesht nje maske qe ska themele morale….mendoj se shteti duhet i ndare nga kisha por politikanet duhen te jene te krishtere perpara se te jene politikane...e kam fjalen per vendet perendimore, se per ato islamike nuk njohin shtet demokracie.. Është qesharake që,
në vend që të marrë në konsideratë këto shtete, artikullshkruesi sjell modelin
e Serbisë dhe të Greqisë –pajtohem me ty ketu dy vende që vërtet e kanë identifikuar
kombin e shtetin me fenë, por edhe që nuk shquhen për vlera demokratike dhe
morale. Ne s’kemi nevojë të marrim mësime morale nga Serbia, të cilën
shovinizmi i diktuar nga nacionalizmi ortodoks e çoi në masakrat më të
shëmtuara në Europën e shekullit të njëzetë pas holokaustit. Nuk kemi nevojë të
marrim mësim as nga Greqia, ku për një periudhë të gjatë shteti fetar u
identifikua me një diktaturë fashiste, ndërsa më vonë, qytetarët e këtij shteti
fetar u shquan për evazion fiskal dhe për vlera të dyshimta morale që e çuan
ekonominë e vendit të tyre drejt katastrofës.ne fakt shumekush nder keto dy kombe qe si tradite kane krishterimin orthodox, nuk e jetojne krishterimin si doktrine dhe keshtu i kane sjell dem krishterimit ne pergjithesi....thjesht jane t ekrishtere nga tradita dhe mbase e mbyllin traditen me pagezimin se krishterimi ka ne baze dashurine per Zotin dhe njeriun....
Së treti, komunistët
nuk zhdukën fenë – ata zhdukën fetë konvencionale (krishtërimin dhe islamin),
të cilat i shihnin si rivale për pushtet, duke i zëvendësuar ato me një fe të
re (komunizmin). Po, komunizmi nje fe ne kuptimin e nje diktature ideologjike, por kurresesi e
krahasueshme me besimin shpirteror, ne anen mendore, trushplarje,por kurresei
shpirterore, nese ti e ke pasur ndikim shpirteror nga komunizmi, eshte tjeter pune, por
komunizmi eshte nje ideologji sic eshte edhe ndonje fe jo e krishtere.. Në shumë elementë të tij komunizmi
operonte si fe në pushtet. Ashtu si fetë paraardhëse, ai predikonte disa vlera
morale, shumë prej të cilave ishin te shtrembëra – ashtu siç janë edhe një
pjesë e madhe e vlerave morale që predikojne fetë monoteiste. Na jep dy a tri vlera morale te shtrembra te fese se krishtere....une nuk kam konstatuar asnje vlere morale te shtrember ne mesimet e Kishes Universale(Katolike) , nese e ke fjalen per veprime njerezore amorale, ajo nuk eshte vlere.....dhe veprimet amorale apo te shtrembra jane prezente kudo se bota perbehet nga mekatare...vlerat e propozuara ne dogma e doktrina jane tjeter gje...
Së katërti, askush
nuk mund të thotë se bejlerët dhe skuta e puthadorësve që i shërbyen me
devotshmëri Turqisë gjatë gjithë periudhës së pushtimit otoman ishin më të
moralshëm se sa Rilindasit, që predikonin shqiptarinë si tipar më të përcaktues
për shqiptarët se sa feja. Një pohim të tillë nuk mund ta thuash në asnjë
formë, as në formën e sofistikuar që përpiqet ta thotë ky shkrim. Rilindasve ju kemi hua lidhur me punen atdhetare qe kane bere...pushofshin ne paqen hyjnore :-)...
Se pesti, nuk mund
të thuash që fetë monoteiste, ashtu sic ushtrohen sot në të gjithë botën, janë
indiferente ndaj parasë. Përkundrazi, mënyra se si përhapet evangjelizmi dhe
teleevangjelizmi në SHBA,protestantet operojne kishat e tyre si korporata, e vertete eshte kane miliona,pasuria e pamatë e
Vatikanit dhe Katolicizmit, je xheloz ?tithing is not a doctrine, but a spiritual obligation which christians keep when they can... lidhja e ngushtë e
qendrës së pushtetit të fesë islame (Arabisë Saudite) me paratë e naftës dhe
pisllëqe të tjera, të gjitha të bindin se feja është një biznes i pastër (lexo
“i ndyrë“) që ka për vlerë kryesore paranë, ndërsa virtutet e tjera i përdor si
maskim ose si mjet për të arritur paranë. Ta konsiderosh fenë si të kundërtën
morale të parasë është, në rastin më të mirë, naivitet dhe padituri.Mos is fut te gjithe ne
nje qese. Ti nuk njeh asnje fe, infon mundet ta kesh jo te sakte, nuk mund te krahasosh
kurresesi islamin me katolicizmin, MSNBC , CNN apo HUff Post nuk jane burimet me te sakta...!!! www.vatican.va is best source :-) check it out...
Se gjashti,
nacionalizmi shqiptar në Kosovë nuk është i identifikuar ndonjëherë me fenë
islame. Serbët bëjnë përpjekje maksimale për ta identifikuar nacionalizmin
shqiptar me fenë islame, por kjo nuk do të thotë se kjo është e vërtetë. Të
theksosh se nacionalizmi shqiptar është identifikuar me fenë islame do të thotë
të përsërisësh një parrullë propagandistike serbe.Pajtohem kjo con uje ne
mullirin e armikut …
Dhe së fundi një thënie nga Ludvig Fojerbah: “Kur
morali mbështetet në teologji, kur e drejta vihet në vartësi të autoritetit
hyjnor, atëherë gjërat më të pamoralshme, më të padrejta, më të turpshme mund
të justifikohen dhe të zënë rrënjë. Ky Fojerbahu ja ka keputur
kot,sepse ne fakt eshte komplet e kunderta, kur morali bazohet tek e verteta HYJNORE, LEXO Thomas Akuinin, cdo gje
eshte ne natural order , ne rrgullin natyral , kur morali behet arbitrar dhe
kur ligjin e moralit e ve Maliqi(lexo nje njeri kapricioz) , atehere gjerat me te turpshme e me te padrejta
justifikohen,si psh gjerat me te cilat perballemi ne sot, si lufta kunder femres e femijes permes
abortit, kontracepsionit, shakterrimi i familjeve, mosrespektimi i marteses , jeta e shthurrur seksuale
etj etj etj… Në këtë rast morali i nënshtrohet arbitrarizmit
pabazë të fesë.”Feja nuk ve moral arbitrar, ta kam thene shume here Kisha propozon te verteten, nuk e imponon ate te vertete.... Ledjan Prifti bën mirë t’i kërkojë gjetkë shkaqet e rënies
morale të shoqërisë shqiptare. Lediani citoi
Nolin fillimisht…. Ndoshta është mirë të rrëmojë te mendësia feudale
dhe prapambetja në të cilën e la pushtimi otoman dhe islamizmi i tij; te
shkatërrimi i mëtejshëm që i bëri edhe asaj pak ndjenje qytetarie që kishte
mbetur komunizmi dhe enver hoxha, te paaftësia e politikanëve shqiptarë për të
vendosur, krahas demokracisë edhe sundimin e ligjit the të rendit në Shqipëri,
te korrupsioni i paparë i të gjithë shoqërisë shqiptare (jo vetëm i
politikanëve dhe gjykatësve), te paaftësia për të bërë shtet dhe për të
konceptuar mënyrën se si mund të bëhet shtet –Pajtohem me keto konstantime…. por jo te
një goditje imagjinare që i qënka bërë mbajtëses imagjinare të moralit – fesë. Pajtohem me Ledianin, larg Zotit afer Djallit....ne fund te fundit do kete o parajse o ferr...zgjedhja eshte e jona....faleminderit qe e lexove deri ne fund Beni dhe kushdo tjeter....me Benin e kisha por per shkak te germave blu se beja dot personale dhe mbase i ndihmon edhe dikujt tjeter ky informacion ketu...:)
Friday, September 13, 2013
Dëshmi për Shën Kostandinin, perandorin romak me gjak shqiptari
Kryqi nuk mund të përmendej si një gjë e këndshme midis Romakëve,
të cilët e shihnin atë si një shenjë fatkeqe , dhe siç
thotë Ciceroi , njeriu i
lirë nuk mund ta zinte me gojë atë fjalë.
Megjithatë
,Perandori Konstandin ia atribuoi
fitoren e tij në fushat e Kuintianit , pranë urës së Milviusit, Kryqit të
krishterëve , mbishkrimin e te cilit e gjejmë poshtë statujës së tij, statujë
me të ciliën Senati romak e nderoi perandorin
Konstandin. -Kjo sipas dëshmisë së
shkruar të historianit Eusebius. Historiani gjithashtu përmend se në triumfin e tij , ai
nuk ngjiti malin e
Kapitolit për të ofruar dhurata dhe flijime për perënditë e rreme sipas
zakonit të paraardhësve të tij , por " përmes mbishkrimit të shquar , duke shpallur kështu fuqinë e shenjës shpetimtare të
Krishtit"
Një dokumenti nga Kodinusi na siguron
se Kostandini beri që kryqi
, të cilin ai e kishte parë në vizionin e tij mrekullues, ngadhënjyes a lartësuar në ajër , të ngrihej
madhështor në sheshin kryesor të Konstandinopojës. Ai gjithashtu ngriti në
sallën kryesore të pallatit të tij në Kostandinopojë , një figurë e madhe të
kryqit , ashtu si e kishte parë në
qiell , dhe nga fuqia e të cilit ai
kishte qenë fitimtar në betejë . Kjo, jo vetëm monograma pra, por edhe figura e
kryqit ishin vendosur në Labarum dhe
është e qartë nga përshkrimi i Eusebiusit
por edhe nga medaljet e
lashta në të cilat figura e kryqit është shumë mirë e përfaqësuar.
Figura dhe shenja e kryqit natyrisht ishin nderuar që përpara Konstandinit, nderim që
ishte ardhur si rrjedhojë e asaj cfarë kishin trashëguar besimtarët dhe kisha nga
apostujt. Shënjtori Efrem thotë
se: " Të krishterët
lyenin ose vendosnin në
dyert e tyre një kryq të çmuar dhe
jetëdhënës ." Figura e kryqit gjendet zakonisht në varret e të krishterëve primitivë po ashtu.
Eusebiusi na siguron se informacionin që na ka lënë me shkrim e ka marrë nga goja e vet Konstandini i cili konfirmoi të vërtetën e tregimit
të tij me një betim solemn . Ky
perandor i shoqëron me fuqi dhe zë të lartë fitoret e tijpermes kësaj shenjë të mrekullueshme të Kryqit , i cili duket edhe nga
mbishkrimet e ndryshme nga figura të cilat ai ngriti në vende publike si edhe nga disa medalje të cilat ai dhe
pasardhësi i tij i prenë per perandorinë.
Laktantiusi , i cili ishte instruktor I Krispus Cezarit , birit të Kostandinit , ka thënë se Konstandini ia atribuoi fitoren e tij mbi Maxentiusin vizionit të
mrekullueshëm të Kryqit , vision që ai e pati përpara betejës. Philostorgius , një historian Arian
bashkëkohor , në fragmente të caktuara të historisë per Konstandinin, fragmente
që u ruajtën nga Fotiusi , duke e
përshkruar vizionin Konstandini e Kryqit në ajër , thotë se shenja qiellore
zgjatej shumë gjerë në lindje me
një dritë të mrekullueshme , dhe me mbishkrimin vijues:,"Përmes këtij
(kryqi) sundo” . " Në disa
medalje të lashta kjo është
shprehur keshtu në latinisht : “in
hoc victor Eris “.
(Adaptuar nga jeta e etërve tanë, dëshmorët, dhe shenjtorët
e tjere kryesore , nga Rev Alban Butler, Vol IX, D. & J. Sadlier , Nju Jork, 1821 , faqe 656-657 )
perktheu nga anglishtja
Merita Bajraktari
Thursday, August 29, 2013
29 Gusht-Dita e Shën Gjon Pagëzorit
Shën Gjon Pagëzori u thirr nga Hyji që të ishte
pararendës i i Krishtit. Në mënyrë që të ruante pastërtinë e tij shpirtërore ,
dhe për të përmirësuar zemërgjerësinë dhe jetën tij e cila ishte jashtëzakonisht
virtuoze, ai, i udhëhequr nga Shpirti i Shenjtë bëri një jetë vetmitare tejet të vështirë, mes shkretëtirës. Ai ushtroi në mënyrë të vazhdueshme
devotshmërinë e tij ndaj Zotit duke u lutur e duke bërë vepra pendese, që nga fëmijëria e hershme e derisa ai u bë tridhjetë
vjeç. Në këtë moshë, ky misionar besnik filloi të kryejë misionin e tij publik e shërbyes. Veshur me rroba të vjetra e të
grisura, si shenjë pendese,
ai filloi të shpërndajë ndër të gjithë njerëzit mesazhin e pagëzimit e të
pendesës, duke njoftuar gjithkënd që çdo kush e ka detyrim pastrimin shpirtëror, pastrim qe duhet
të jetë i vullnetshëm, të dalë nga zemra e të lahet me lotët e keqardhjes së
sinqertë. Ai duke bërë ketë
filloi të shpallë Mesinë (Krishtin), i cili atëherë ishte gati per të ardhur mes tyre. Shën Gjoni u prit
nga populli si herald i vërtetë i
Zotit Fuqiplotë, dhe zëri i tij ishte, si të thuash, një buçimë e një trumpete
të fuqishme nga Qielli për të
ndihmuar e kujtuar të gjithë njerëzit për të shmangur gjykimin hyjnor dhe të përgatisnin veten për të korrur përfitimet
e mëshirës që po ju ofrohej atyre përmes pagëzimit. Shën Gjoni pagëzoi edhe Krishtin (i cili nuk kishte nevojë të
pagezohej, por kështu do ta njihte Gjoni). Gjoni nuk e njihte Jezusin
në person, megjithëse ishin të afërm gjaku. Pasi u pagëzua, Jezusi doli
menjëherë nga uji dhe qiejt u hapën.
Gjoni pa Shpiritin e Shenjtë që
duke zbritur si një Pëllumb i Bardhë , qëndroi mbi kryet e tij e bëri dritë mbi Krishtin e një zë nga qielli tha: "Ky është Biri
im i dashur me të cilin unë jam i kënaqur. " (cituar nga Mateu 3-17).
Ndërkohë Tetarku Herod Antipas, në kundërshtim me të
gjitha ligjet hyjnore dhe njerëzore , morri per grua Herodian, që ishte gruaja e vëllaut të tij, Filipit, i cili
ishte ende gjallë. Shën Gjon Pagëzori me guxim të madh e qortoi Herodin, që rrëmbeu kunatën, nxitur nga oreksi i syrit dhe
epshit seksual. Shën Gjoni e qortoi duke i kujtuar Herodit se ai po shkaktonte
skandal me këtë vepër të incestit dhe tradhëtisë bahskëshortore. Herodi u zemërua
me kritikën dhe e burgosi shenjtin.
Rreth një viti pas burgimit të Shën Gjonit, Herodi dha një mbrëmje argetuese te tipit ekstravagant
për parinë e Galilesë. Saloma, e bija e Herodias, fëmijë e indur nga martesa
e saj me Filipin, bashkëshorti i saj i ligjshëm, bëri një shfaqje vallëzimi dhe kaq shumë i pëlqeu
Herodit ky vallëzim sa që ai i premtoi asaj se do t’i jepte çdo gjë ajo do kërkonte
. Në këtë moment Saloma u
konsultua me nënën e saj se çfarë
duhej të kërkonte. Herodia udhëzoi
vajzën e saj të kërkojë vdekjen e Gjon Pagëzorit dhe e bindi vajzën e re
për ta bërë pjesë të peticionit
saj që koka e të burgosurit duhet
të sillej menjëherë pas vdekjes në një pjatë. Kjo kërkesë e çuditshme e trembi
edhe tiranin vetë , por ai dha urdhër sepse kishte krenari te sëmurë
dhe s’e kthente dot premtimin, dhe
keshtu ai dërgoi një prej rojeve te tij për t’i prerë kokën shenjtit. Po ashtu ai dha urdhër që t’i sillnin kokën e
tij mbi një pjatë dhe t'ia japin atë Salomës, e cila ia shërbeu
në pjatance nënës së vet.
Shënjtori Jeronim ka shkruar se Herodia ishte bërë si e çmendur, kishte humbur sensin e humanitetit, dhe sa herë kalonte para kokës së Shenjtorit Gjon, e shponte gjuhën e tij të shenjtë me një karficë flokësh. Kështu pra, vdiq pararendësi i madh i Shpëtimtarit tonë të bekuar , rreth dy vjet dhe tre muaj pas hyrjes së tij në shërbesën publike , rreth një vit para vdekjes së Jezu Krishtit.
Shënjtori Jeronim ka shkruar se Herodia ishte bërë si e çmendur, kishte humbur sensin e humanitetit, dhe sa herë kalonte para kokës së Shenjtorit Gjon, e shponte gjuhën e tij të shenjtë me një karficë flokësh. Kështu pra, vdiq pararendësi i madh i Shpëtimtarit tonë të bekuar , rreth dy vjet dhe tre muaj pas hyrjes së tij në shërbesën publike , rreth një vit para vdekjes së Jezu Krishtit.
(Marrë pjesërisht nga libri "Jetët e shenjtorëve" nga
Alban Butler )
Përktheu nga anglishtja në shqip
Merita Bajraktari- McCormack ©
Wednesday, August 28, 2013
Vonë të kam dashur ty!!!
Vonë të kam dashur, o Bukuri kaq e lashtë dhe kaq e re, vonë të kam dashur ty!!!
Për festën e Shën Agustinit
Në këtë fragment te famshëm nga Rrëfimet e tij (Lib. 10, 26 37-29, 40:. CSEL 33, 255-256), Shën Augustini, ashtu si Xhobi përballet me problemin e fatkeqësisë, vuajtjen, gjykimin, dhe trishtimin që vjen nga mungesa e dukshme e Zotit në kohë veshtirësie. "Vonë te kam dashur", lexohet në festën e Shën Agustinit, cdo 28 gusht, duke vajtuar kështu një peshkop që nuk iu dha besimit dhe pagëzimit deri në të tridhjetat e tij, entuziazmi i të cilit për gjërat materiale (gjerat e krijuara të kësaj bote) e mbajtën atë mbrapa dhe nuk iu dha Krijuesit që më parë. Por tani, pasi ndjeu aromën e së Vërtetës së Zotit dhe shijoi Bukurinë ai regëtin për Perëndinë dhe digjet për paqen që vetëm Ati i zotit tonë Jezu Krisht mund të ofrojë. Ai e gjen paqen e tij për të bërë vullnetin e Perëndisë dhe duke qenë shërbëtori i tij. Kjo përzgjedhje shfaqet në Zyrën Romake e leximeve për të mërkurën e javës së 8-të në kohë të zakonshme, me leximin shoqërues biblik nga Xhobi 7:1-21 (ky paragraf është marrë nga shkrimet e Dr.Marcellino D'Ambrossio botuar në http://www.crossroadsinitiative.com
Ku duhet të te gjeja ty në mënyrë që të bëja mik më së pari? Ti nuk mund të kesh qenë në kujtesën time para se unë mësova të njihesha me ty . Ku mund të të gjeja unë ty që të mësoja prej teje, nëse nuk të gjeja brenda teje, shumë më lart se mua? Fjala "vend" nuk ka asnjë kuptim këtu; ne mund të udhëtojmë larg prej teje ose drejt teje, por “vend” ama nuk gjendet asgëkundi. O e Vërtetë, ti ke sovranitet mbi të gjithë ata që kthehen tek ti, për të dëgjuar këshillën tënde dhe për të gjithë ti ke gjithnjë kohë t’ju përgjigjesh njëherazi, pavarësisht larmishmërisë së kërkesave e ankesave të tyre.
Reagimi jot është shumë i qartë e i kthjellët, por jo të gjithë e dëgjojnë atë në mënyrë të qartë. Ne të gjithë apelojmë tek ti lidhur me ç’ka duam, por jo gjithmonë të gjithë ne dëgjojmë atë që duam të dëgjojmë. Shërbëtori yt më i mirë është ai që nuk synon të dëgjojë nga ti çfarë përputhet me vullnetin e tij personal, por që është gati ta kthejë vullnetin e tij kah teje e të bejë atë që ai ka dëgjuar nga ti.
Vonë të kam dashur, o Bukuri kaq e lashtë dhe kaq e re, vonë të kam dashur ty!
Ja, të kisha brenda vetvetes sime,
Por tek rrija jashtë, kërkoja kot…
Mbi gjërat që ke krijuar aq bukur
Unë shkela,u nxitova e me turr vrapova….
Kështu u deformova....
Ti ishe me mua, por unë nuk isha me ty.
Ato që më mbajtën jashtë e larg teje
Ishin gjëra të cilat nuk kanë ekzistencë,
Nëse nuk janë të tuat ato nuk janë brenda teje.
Ti më thirre, më bërtite, depërtove permes shurdhësisë sime;
Ti ndeze, flakërove dhe e syrgjynose verbërinë time;
Ti më dhe aromën tënde, unë u shtanga, dhe tani unë regëtij për ty;
Të kam shijuar, dhe tani kam uri dhe etje për ty;
Ti më preke mua, dhe unë u pervëlova prej paqes tënde.
Kur më në fund, të jem plotësisht i kapur dhe i ngjitur pas teje, me tërë qenien time nuk do të jem më në dëshpërim, nuk do të vuaj e cfilitem; jeta ime do të jetë me të vërtetë e gjallë, dhe unë do jem i gjallë, sepse do jem i mbushur me ty. Por në këtë moment është ndryshe. Çdokush që ti e plotëson në shpirt, ti po ashtu e ekzalton, por unë nuk jam ende i plotësuar në atë formë, dhe kështu që unë i jam bërë barrë vetes sime. Shijimet (trupore) për të cilat unë duhet të qaj me lot, bëjnë beteja me dhimbjet(durimet) që unë kam, dhimbje këto që duhet të jenë shkaqe gëzimi dhe unë nuk e di se kush do ta fitojë betejën. Por unë gjithashtu shoh që brengat(gezimet e trupit) që janë e keqja ime, të jenë në luftë me gëzimet(largimi nga vesi) që janë shkak i së mirës, dhe unë nuk e di se cili do të fitojë luftën e ditës. Kjo është agoni, o Zot, të të vijë keq për mua! Është agoni! Shih, unë nuk i fsheh plagët e mia, ti je mjeku unë jam i sëmuri, ti je meshirëploti unë kam nevojë për mëshirën tënde…..
A nuk është jeta e njeriut në tokë një kohë provimi? Kush do dëshironte të kishte probleme dhe vështirësi? Ti na urdhëron t’i durojmë ato, por jo t’i duam ato. Askush nuk e do atë që ai ka për ta duruar, madje edhe nëse dikush e do durimin, sepse ai mund të gëzohet në fuqinë e tij për të duruar, ai do të preferonte që të mos ketë asgjë që kërkon durim në jetën e tij. Në rrethana të pafavorshme unë kërkoj begati, dhe në kohën e begatisë kam tmerr fatkeqësinë. Çfarë zgjidhje të mesme(balancë) ka në mes të këtyre dyjave, ku jeta e njeriut mund të jetë e lirë nga vuajtja? Keq për prosperitetin e menjëhershëm të kësaj bote, dhe keq përsëri, për frikën ndaj fatkeqësive dhe gëzimeve kalimtare! Por mjerë, mjerë dhe përsëri mjerë për fatkeqësitë e kësaj bote që shkaktohen nga zilia ndaj atyre që kanë fat të mirë, nga vështirësitë e fatkeqësive vetë, dhe mjerë per ata që kanë frikë se ju mbarohet durimi përgjatë vuajtjes.
A nuk është jeta e njeriut në tokë një kohë e e provimit pa afat?
Unë vë shpresat e mia mbi ty o Zot dhe mbi mëshirën tende jashtëzakonisht të madhe.
Shën Agustini , Doktor i Kishës
Festa më 28 Gusht
Përktheu nga anglishtja sipas postimit origjinal te Dr.Marcellino D'ambrossio ne:
http://www.crossroadsinitiative.com
Merita B. McCormack
Te drejtat e perkthimit e ribotimit ne shqip: Merita Bajraktari -McCormack©
Tuesday, August 27, 2013
Dita perkujtimore e Shenjtores Monika-Nena e nje nder shenjtoreve me te njohur-Shen Agustini...Doktor I Kishes
Shën Monika ishte fëmijë e prindërve të krishterë lindi në
Tagaste, Afrikën e Veriut, në vitin 333 pas Krishtit; Vdiq në Ostia,
pranë Romës, në vitin 387 (pas
Krishtit). Shumë pak dihet për fëmijërinë e saj. Ajo u
martua tepër e re me Patritius-in i
cili kishte një pozitë të lartë
zyrtare në Tagaste. Ai ishte një pagan, dhe ashtu si shumë te tjerë në
atë periudhë, feja e tij nuk ishte më shumë se një emër; Ai ishte i paduruar,
ishte i dhunshëm dhe thuhet se ka
qenë tejet i cthurrur. Rrjedhimisht jeta bashkeshortore e Monikës ishte larg
nga të qenit një njeri i lumtur,
aq me teper që ajo s'kishte ndihmen e vjehrres se saj, nënës së Patritius-it e cila kishte
te njëjtën natyrë si i biri i saj. Mes Monikes dhe Patritiusit, si burre e grua, ishte
një e care e madhe, si humnere, por veprat e
saj bamirese dhe sjellja e saj ngjallnin respekt. Lutjet qe ajo bënte dhe veprat e mira, megjithese e irritonin disi Patritiusin, ai
pikërisht për ato gjëra thuhej se e kishte njefare nderimi për të shoqen. Monika nuk ishte vetem një kujdestare e Tagastes, jeta martesore e se cilës
ishte plot probleme, por ajo me ëmbëlsinë e saj dhe durimin e
pashoq, ishte në gjendje për të
ushtruar një veper të vërtetë apostolike ndër gratë dhe nënat e qytetit të saj ; ato të gjitha e dinin se
ajo vuante si ato, por nuk e shprehte kurre dhe nuk ankohej, dhe fjalët e saj
dhe shembulli i saj i lutjeve dhe
kembëguljes kishte një efekt të madh ndër to.
Nga martesa me
Patrititusin Monika u bë nenë e tre fëmijëve, Agustini me i madhi, Navigiusi femija i dytë, dhe një vajzë, emri i të cilës ishte Perpetua. Monika nuk
kishte mundur t’i pagëzonte
fëmijët e saj se s’i jepte leje Patritiusi i cili nuk deshironte pagëzim për
ta, dhe pikëllimi i saj ishte shumë i madh kur Augustini u semur rëndë; në ketë
situatë fatkeqe , ajo iu lut Patritiusit për të lejuar pagëzimin e djalit dhe ai ra dakord, por Agustini u sherua
dhe Patritiusi e tërhoqi pëlqimin e tij ne moment. Ankth i madh e kaploi Monikën kur
Augustini u rrit e morri rrugën e keqe. Ai ishte kokëfortë dhe, siç vetë ai na tregon, ishte tejet dembel. Ai u dërgua
në Madaura për shkollë dhe Monika
luftoi me lutje të jashtëzakonshme për shpirtin e djalit të saj. Një
ngushëllim i madh iu dhurua asaj -
si për kompensim ndoshta për të gjitha c’po kalonte me djalin Agustin- dhe ky
ngushëllim kishte te bente me Patritiusin, i cili u
konvertua, u pagëzua dhe u bë i
krishterë. Ndërkohë, Agustini ishte në
Tunizi për të ndjekur studimet e tij, dhe këtu ai ra në mëkat të rëndë.
Patritiusi vdiq shumë shpejt, pothuajse pas hyrjes në familjen e madhe Katolike dhe Monika, tashmë vejushë , vendosi që të mos ri-martohej por t'i perkushtohej siç ishte deri atëherë, familjesse saj. Në shkollë
Agustini ishte bërë një nxënës i prapë, ndiqte femrat, dhe sa herë vinte
në shtëpi per vizitë ai fliste kundër
Kishës e kristianizmit, dhe bënte kaq sherr sa që e ëma, Monika njëherë e
përzuri nga tavolina. Por ajo pati një vizion të çuditshëm, vision i cili e bëri
Monikën ta thërresë djalin përsëri në tryezë. Pas këtij vizioni e rikthimi në
tryezë, ajo shkoi për të parë një peshkop të respektuar , një peshkop me natyrë shenjtori, emri
i të cilit nuk është dhënë nëpër libra, por ai peshkop e ngushëlloi Monikën me
fjalët tashmë të famshme: "fëmija i këtyre lotëve kurrë nuk do të
humbasë."
Nuk ka asnjë histori më prekëse në analet e shenjtorëve sesa
ajo e Monikës e cila e
ndoqi djalin e saj të prapë në Romë, por kur ajo arriti aty, Augustini kishte shkuar tashmë në Milano per t'ju dredhur s’e emës, por
ajo e ndoqi edhe aty. Këtu ajo gjeti Shën Ambrozin dhe nëpërmjet tij ajo
përfundimisht pati gëzimin e parë, kur
Augustini, pas shumë vitesh rezistence , ndaloi dhe u “zbut”…..
Nëna dhe djali kaluan gjashtë muaj të paqes së vërtetë në Kassiakum; Pas këtyre
gjashtë muajve së bashku me nënën Agustini u pagëzua në kishën e Shën Gjon Pagëzorit në Milano.
Afrika i thërriste dhe ata u nisën
për udhëtimin e tyre, duke ndaluar në disa qytete dhe në Ostia. Këtu vdekja e morri Monikën dhe faqet e librit
famoz "Rrëfimet" e Shen.Agustinit u shkruan si rezultat i emocioneve të tij, përjetuar në ato momente kur nëna e tij e shumë vuajtur dha lamtumirën.
Shën Monika u varros në Ostia, dhe në fillim thuajse u harrua edhe pse trupi i saj u çvarros gjatë shekullit
të gjashtë dhe u rivarros në një dhomë te nëndheshme, fshehur në kishën e Shën
Aureusit.
Rreth shekullit të trembëdhjetë, për shak të mrekullive dedikuar asaj, kulti i Shën Monikës
filloi të përhapet shpejt dhe një festë në nder të saj u vendos për cdo 4 maj. Në vitin 1430 Papa Martini i V-të
urdhëroi që reliket e saj të sillen në Romë. Shumë mrekullira kanë ndodhur
gjatë viteve në vazhdim dhe kulti i
Shën Monikës u rrit e u zgjerua. Më vonë Kryepeshkopi i Rouen-it,
kardinali d'Estutevij, ndërtoi një kishë në Romë për nder të Shën Agustinit dhe
aty janë depozituar edhe reliket e Shën Monikës në një
kishëz, në të majtë të altarit të lartë.
Ne shekullin e 16-te lutjet
ndaj saj u perfshinë në lutjet zyrtare që përdor Kisha Katolike. Në
vitin 1850 , në Dioqezën e Zojës Sonë, Sion, Francë, u krijua një shoqatë e nënave të krishtera nën
patronazhin e Shën Monikës ; objekt i saj ishte lutja e përbashkët për djemtë
dhe burrat, të cilët kishin humbur rrugën e drejtë të pastertisë morale e kishin rënë në mëkatet e tradhëtisë
bashkeshortore, seksit të tepruar, epshit, dhunes e huqeve të tjera të këqia….. Kjo shoqatë në vitin 1856 u ngrit në rangun e një arç-konnfraterniteti dhe u përhap me shpejtësi të madhe në të gjithë botën katolike. Degët e para u
krijuan në Dublin, Londër, Liverpul, Sidni, dhe Aires. Eugjeni I IV-te kishte krijuar një Konfraternitet të
ngjashëm kohë më parë.
Perktheu nga anglishtja Merita Bajraktari ©
Teksti origjinal në anglisht marrë nga EWTN.COM
27 Gusht 2013
Sunday, August 25, 2013
Histori dhe fakte--- Zonja e Cestokoves- Festa me 26 Gusht-Black Madona
“Madona Ezmere” (Black Madonna) është një pikturë e shën Marisë dhe Krishtit fëmijë që legjenda thotë se ishte pikturuar nga Shën Luka Evangjelisti dora vetë! Shën Luka besohet të ketë përdorur një pjese të sipërme të një tavoline të ndërtuar nga duart e vetë Jezusit kur ai punonte si marangoz. Kjo ishte pikerisht edhe koha kur ndërsa Luka pikturonte Marinë me Jezusin, ajo i tregoi atij në lidhje me ngjarjet në jetën e Jezusit , ngjarje të cilat ai eventualisht i përdori në ungjillin e tij.
Sipas së njëjtës legjendë, theksohet se kur Shën Helena shkoi në Jeruzalem për të kërkuar kryqin e vërtetë mbi të cilin u mbërthye dhe vdiq Krishti, pra në vitin 326 pas Krishtit, ajo u gjend perballë me këtë portret të Zonjës Mari. Ajo(shën Helena) ia dha portretin djalit të saj, shën Konstandinit, i cili ndërtoi një vend të shenjtë për ta strehuar atë. Në një betejë kritike me Saraçenët, nga muret e Konstandinopojës u shfaq kjo pikturë dhe Saraçenët morrën dhenë dhe u shpartalluan! Portreti I Shën Marisë u kreditua me shpëtimin e qytetit. Piktura ishte në pronësi të Karlit te Madh, i cili më pas ia dhuroi pikturën Princit Leo të Ruthenisë (në veriperëndim të Hungarisë). Ajo mbeti në pallatin mbretëror në Rutheni deri sa ai vend u sulmua për t’u pushtuar në shekullin e njëmbëdhjetë. Mbreti i Ruthenisë iu lut Zonjës Sonë për të ndihmuar ushtrinë e tij të vogël dhe si rezultat i kësaj lutjeje, një errësirë e papritur i mbuloi trupat e armikut të cilët, në konfuzion mes tyre, filluan të sulmojnë njëri-tjetrin. Ruthenia u ruajt si rezultat i kësaj ndërhyrje nga Zonja Mari. Në shekullin e katërmbëdhjetë, ai portret (pikturë) u transferua në Malin e Dritës (Jasna Gora) në Poloni në përgjigje të një kërkese të bërë në një ëndërr ndaj Princit Ladislaus të Opolës.
Historia legjendare u dokumentua me mire nën pronësinë e princit Ladislaus. Në vitin 1382 pushtuesit tartarë sulmuan kështjellën e princit në Belz. Në këtë sulm një nga shigjetat e tartareve e goditi pikturën në pjesën ku është pikturuar fyti i Madonnës. Princi, nga frika se ai dhe piktura e famshme mund të binin në duart e Tatarëve, iku natën dhe u ndal në qytetin Çestokova (Poloni), ku piktura u instalua në një kishë të vogël. Princi më pas ndertoi një manastir të urdhërit Paulin dhe një kishë posacerisht për të patur të sigurt pikturën. Në vitin 1430, Husitët pushtuan manastirin dhe u përpoqën për të marrë a shkatërruar portretin. Një nga grabitësit e goditi pikturën me shpatën e tij dy herë , por para se t’i binte për tretën here, ai ra në dysheme, u përpëlit në agoni dhe vdiq në vend. Dy vijat e shkaktuara nga goditja me shpatë dhe ajo vraga e shigjetës janë ende të dukshme në pikturë.
Më vonë, në vitin 1655, Polonia ishte pothuajse tërësisht e pushtuar nga forcat e mbretit të Suedisë , Karli I Dhjetë. Vetëm zona përreth manastirit mbeti e pa mundur. Murgjit e manastirit e mbrojtën me sukses manastirin dhe protretin kundër një rrethimi prej dyzet ditësh dhe përfundimisht e gjithë Polonia ishte në gjendje për t’i përzënë nga vendi pushtuesit pas ketij qëndrimi heroik te murgjerve.
Pas kësaj kthese të ngjarjeve, Zonja e Çestokovës (piktura pra) u bë simbol i unitetit kombëtar polak dhe u kurorëzua si Mbretëresha e Polonisë. Mbreti i Polonisë vendosi vendin e tij, Poloninë, nën mbrojtjen e Nënës së Bekuar. Një legjendë nga më të fundmet rreth pictures famoze përfshin pushtimin rus të Polonisë në vitin 1920. Legjenda thotë se ushtria ruse, megjithese masive në brigjet e lumit Vishtula, duke kërcënuar Varshavën, u tërhoq porsa kur një imazh i Virgjëreshës u shfaq në retë mbi qytet. Trupat u tërhoqën më parë imazhin e shën Marisë
Ka pasur raporte për shekuj të ngjarjeve të mrekullueshme të tilla si shërime spontane që ndodhin me ata që bëjnë një pelegrinazh në vendin ku ndodhet ky portret. Ai portret ka marrë emrin si "Black Madonna" nga pluhuri dhe hiri I krijuar rreth pikturës, afër së ciles janë ndezur me miliona qirinj nder vite. Me rënien e komunizmit në Poloni, pelegrinazhet drejt “Madonës Ezmere” janë rritur në mënyrë dramatike.
Për informacion të mëtejshëm mbi Madonnën Ezmere”, lexoni " Litania e Marisë”" nga Ann Ball, botues “ Vizitori i së Dielës (Our Sunday Visitori) , ose "Mrekullitë e Merit " nga Michael Durham, Harper San Francisco.
Materiali origjinal në anglisht është kortezi e :
Rrjetit Televiziv “Eternal Word Television Network_-Rrjeti Televiziv i Fjales se Perjetshme
5817 Old Leeds Road
IRONDALE, AL 35210
www.ewtn.com
Perktheu në shqip:
©Merita Bajraktari
26 Gusht 2013
Tuesday, August 13, 2013
Pse ne shqiptaret kritikojme te tjeret kaq shume?
Nga Merita Bajraktari
Uashington DC
13 Gusht 2013
E keni vene re qe ne shpesh kritikojme te tjeret? Ne kritikojme personat qe kemi perpara syve cdo dite, si bashkeshortet, femijet, gjykojme e kritikojme ata qe kemi rreth e rrotull ne pune, flasim keq per komshinjte e shoqerine kur s'jane ne prezencen tone, bejme fjale e thashetheme per te afermit, vjehrrat, vjehrrit, kunatat, kuneterit, shoqerine, mesuesit e femijeve, dhe sidomos per bosat qe na japin rrogat....Nder shqiptaret kjo eshte nje dukuri prezente dhe e perditshme. Eshte e pamundur qe nder ne shqiptaret te jetohet pa thashetheme dhe kritika....Dhe jo vetem nder shqiptaret, por ne gjithe kombet kjo eshte pjese e jetes, por meqe vete jam shqiptare,po ndalem ne gjakun tone. Fakti qe ne kritikojme ne menyre konstante eshte i pakundershtueshem. Aresyet qe ne kritikojme dhe menyrat si e shprehim kriticizmin jane te shumellojshme. Per momentin le te ndalemi tek disa prej tyre.
Para se te sjell disa prej tyre, dua te theksoj se nuk jam profesioniste ne kete fushe dhe nuk sugjeroj qe ky shkrim te perdoret si material mbeshtetes ose analizues profesional, por nese dikush e gjen me vlere per veteveten, jeni te lire ta ribotoni, shperndani e perdorni sipas deshires.
Le t'i kthehemi metodave dhe aresyeve qe "justifikojne" sjelljet tona kritikuese.
Per shembull shpesh shohim e degjojme se si tifozet e skuadrave te ndryshme te futbollit te kritikojne e bejne zhurme te madhe , kur vete tifozet s'jane ne gjendje te hedhin topin nga njera porte ne tjetren, por ama gjykojne si profesioniste se si duhej ta kishte gjuajtur topin "x" apo "y" lojtar. Ne vend qe (ne te gjithe) te gezojme faktin qe po shohim nje ndeshje te mire futbolli, shpesh themi apo degjojme fjalet " ah....ta kishte gjuajtur keshtu apo ashtu topin" dhe pastaj i veshim epitete lojtareve duke i kritikuar ata ne maksimum. Po ashtu shpesh ndeshim ne individe qe vetem kritikojne nje person qe s'eshte prezent mes nesh. Gjithashtu "llafet prapa kraheve" jane kaq prezentre sa nuk mund te imagjinohet te jesh ne nje rreth miqsh pa degjuar "llafe per te tjeret" qe s'jane mes nesh dhe brenda dy-tre minutash ja kemi bere biografine tjetrit dhe ja kemi qendisur edhe "nekrologjine". Shume here bosat tane marrin kritika te panumerta mbas krahesh, kur ne , punonjesit e tyre, qe s'jemi ne gjendje te jemi ne poziten e tyre, fillojme dhe gjykojme pamjen e boseve, apo kostumin e bosit, sjelljet e tyre apo stilin e tyre te jeteses. Gjithashtu shpesh degjojme shoqet tona te flasin keq per burrat apo femijet e tyre ose shoke tane qe ankohen per grate e femijet e tyre. Pse gjithe kjo mizeri thashethemi dhe gjykimi, ku e ka bazen, ne c'rrethana ndodh dhe si mund te evitohet?
Aresyeja e kritkikes ndaj sjelljes se dikujt ne familje eshte frika qe ne kemi per vete, se mos na zbulohet ajo sjellje per ne, personalisht. P.sh nese ne kemi nje ves te keq, ta zeme vesin e dembellekut. Jemi kaq dembele sa na dhemb ne shpirt, por nuk dime si ta ngrejme veten e ta heqim ate ves.Nje nga menyrat se si ne perpiqemi ta heqim kete ves eshte kritika e vesit ....tek te tjeret...Nje prind dembel e kritikon ashper femijen e tij dembel sepse prindi ka frike se mos femija behet po aq dembel sa prindi vete.... Ose nje nene qe ka pasur vesin e papasteritse ne vegjeli dhe e sheh ate ves tek femija e saj, e kritikon ashper femijen e saj kur sheh te njejtin ves tek ajo femije...pra kritika ne kete rast eshte si nje mekanizem vetembrojtjeje nga frika e deshtimit qe vete prindi e perjeton por sdi si ta luftoje.....Po te fillojme te mbajme "shenim" se per cfare i kritikojme femijet tane ne mund te gjejme se nga se "vuajme" vete.
Ne rastet kur ne kritikojme bosat, te afermit, shoket apo shoqet tona, njerez te sukseseshem ne biznes apo ne jete ne pergjithesi eshte thjesht xhelozia. Kur ne nuk kemi ate qe tjetri ka , ne sulemi ne nje kritike kaq te ashper sa harrojme se kush jemi vete dhe kritikojme aq shume saqe ia mbushim mendjen vetes dhe mundohemi tia mbushim mendjen edhe te tjereve qe ne kemi te drejte dhe se personi qe ne kritikojme eshte komplet nje deshtim, nuk eshte i ndershem ne menyren si i ka fituar ato qe ka, apo nuk di si te perdore te mirat qe ka ai person dhe se ne duhet patjeter ta derrmojme e shkaterrojme ate person. Xhelozia dhe cmira ketu mund te bejne deme te paimagjinueshme. Vini re nese keni "bindje" qe dikush nuk meriton cfare ka dhe nese kritikoni privatisht apo publikisht dhe e shpallni arritjen e tjetrit si nje padrejtesi ndaj jush, aresyeja eshte thjesht xhelozia. Xhelozia luftohet me terapi dhe me veprime dashurie. Por e rendesishme eshte te identifikohet si ves....dhe pastaj te luftohet vesi per te fituar virtytin e dashurise (psh nese jeni xheloz ndaj dikujt pra nese kritikoni dike ne menyre konstante , thuajeni nje lutje per ate person ose beni nje veprim te mire per te miren e atij personi).
Kur kritikojme bashkeshortet...Kjo eshte teper delikate, sepse sic po ndodh sot, dhe me ritme te shpejta bile, ky kriticizem shkaterron familjen. Jane disa lloj kritikash qe vihen re ne maredhenien martesore. ato mund te klasifikohen si kritikat private dhe te heshtura, kritikat me gjeste ne sy te femijeve, kritikat ne shoqeri kur mungon bashkeshorti/ja, kritikat me ze te larte ne sy te femijeve e te afermeve te tjere dhe kritikat ciklike, qe jane pjese e perhershme e jetes familjare. Kritikat ne jeten bashkeshortore ndodhin sepse bashkeshorti ose bashkeshortja pret nga partneri i jetes qe ai/ajo ta kenaqe ate. Pra martesa shihet si nje maredhenie ku burri ose guaja vetem pret te marre nga tjetri dhe kur kjo aspirate nuk plotesohet, fillon mospelqimi, kritika, shperfillja, largimi shpiretor e deri ne largim fizik e ndarje.....
Ne fakt kjo "pritje" qe te maresh nga bashkeshorti eshte fiktive....sepse martesa eshte nje SAKRIFICE. Martesa nuk eshte tjeter gje, pervec se reflektim i dashurise hyjnore, nje dashuri qe ne baze ka sakrificen. Dashuria e vertete eshte deshira per tja dashur bashkeshortit te miren dhe te besh te pamundur per ta PERMIRESUAR ate person. Ne martese bashkeshorti duhet te jete gati te jape jeten per bashkeshorten dhe bashkeshortja duhet ta pranoje kete sakrifice dhe ne kthim duhet tja dhuroje jeten dhe gjithcka ka bashkeshortit. Kur nje ves i bashkeshortit shihet si gje e keqe, qe s'ia kenaq syrin apo emocionin bashekshorti/shortes, atehere fillojne kritikat, mospelqimet, shperfilljet dhe largimet...Largimet shpirterore jane po aq te demshme sa largimet e ndarjet fizike.....Pra kur fokusi mbahet nga vetja vetem......natyrisht asgje nuk duket perfekte tek tjetri....vec vetja na duket perfekte....Por kur nje ves i bashkeshortit shihet si bekim per te te dhene ty mundesine te sakrifikosh per te duke e falur e ndihmuar ta permiresoje veten, eshte nje hap me i larte drejt permiresimit tend shpirteror dhe i permiresimit te maredhenies bashkeshortore e familjare. Psh., cila grua do ishte me e mire, ajo qe i jep burrit qe ka proteza dhembesh nje molle te paprere dhe e mallkon burrin kur ai ha ate molle sepse sterkalat dalin gjithandej, apo nje grua qe e di se burri ka dhembet e vene dhe ia pret mollen ne copeza te vogla ne menyre qe ai ta haje kollaj mollen ...por edhe te mos shperndaje sterkala..? Nje gjest i vogel flet volume te medha....dhe cdo maredhenie njerezore fillon me aktin e dashurise qe ka ne baze vetedhurimin per personin qe ka afer. Mospelqimi, shperfillja, kritika dhe deshira per ta demtuar tjetrin, duke e quajtur si te padrejte, te pandershem, te padenje etj.... jane thjesht simptoma qe na tregojne se ne vete kemi probleme dhe jo tjetri qe ne kritikojme...Dhe nese dikush na demton me qellim, le te gjejme force ta falim ne prezence apo ne distance, me zemer, dhe te dhurojme nje akt e gjest dashurie per te...pershembull te themi nje lutje per te miren e tyre shpirterore eshte si fillim i mbare...
Ju si mendoni per kete dhe per rreshtat e mesiperm?
A ka ardhur koha ta kthejme pasqyren nga vetja me pare ? Ju lutem komentoni me poshte ne linkun e komenteve.
Faleminderit!..
Uashington DC
13 Gusht 2013
E keni vene re qe ne shpesh kritikojme te tjeret? Ne kritikojme personat qe kemi perpara syve cdo dite, si bashkeshortet, femijet, gjykojme e kritikojme ata qe kemi rreth e rrotull ne pune, flasim keq per komshinjte e shoqerine kur s'jane ne prezencen tone, bejme fjale e thashetheme per te afermit, vjehrrat, vjehrrit, kunatat, kuneterit, shoqerine, mesuesit e femijeve, dhe sidomos per bosat qe na japin rrogat....Nder shqiptaret kjo eshte nje dukuri prezente dhe e perditshme. Eshte e pamundur qe nder ne shqiptaret te jetohet pa thashetheme dhe kritika....Dhe jo vetem nder shqiptaret, por ne gjithe kombet kjo eshte pjese e jetes, por meqe vete jam shqiptare,po ndalem ne gjakun tone. Fakti qe ne kritikojme ne menyre konstante eshte i pakundershtueshem. Aresyet qe ne kritikojme dhe menyrat si e shprehim kriticizmin jane te shumellojshme. Per momentin le te ndalemi tek disa prej tyre.
Para se te sjell disa prej tyre, dua te theksoj se nuk jam profesioniste ne kete fushe dhe nuk sugjeroj qe ky shkrim te perdoret si material mbeshtetes ose analizues profesional, por nese dikush e gjen me vlere per veteveten, jeni te lire ta ribotoni, shperndani e perdorni sipas deshires.
Le t'i kthehemi metodave dhe aresyeve qe "justifikojne" sjelljet tona kritikuese.
Per shembull shpesh shohim e degjojme se si tifozet e skuadrave te ndryshme te futbollit te kritikojne e bejne zhurme te madhe , kur vete tifozet s'jane ne gjendje te hedhin topin nga njera porte ne tjetren, por ama gjykojne si profesioniste se si duhej ta kishte gjuajtur topin "x" apo "y" lojtar. Ne vend qe (ne te gjithe) te gezojme faktin qe po shohim nje ndeshje te mire futbolli, shpesh themi apo degjojme fjalet " ah....ta kishte gjuajtur keshtu apo ashtu topin" dhe pastaj i veshim epitete lojtareve duke i kritikuar ata ne maksimum. Po ashtu shpesh ndeshim ne individe qe vetem kritikojne nje person qe s'eshte prezent mes nesh. Gjithashtu "llafet prapa kraheve" jane kaq prezentre sa nuk mund te imagjinohet te jesh ne nje rreth miqsh pa degjuar "llafe per te tjeret" qe s'jane mes nesh dhe brenda dy-tre minutash ja kemi bere biografine tjetrit dhe ja kemi qendisur edhe "nekrologjine". Shume here bosat tane marrin kritika te panumerta mbas krahesh, kur ne , punonjesit e tyre, qe s'jemi ne gjendje te jemi ne poziten e tyre, fillojme dhe gjykojme pamjen e boseve, apo kostumin e bosit, sjelljet e tyre apo stilin e tyre te jeteses. Gjithashtu shpesh degjojme shoqet tona te flasin keq per burrat apo femijet e tyre ose shoke tane qe ankohen per grate e femijet e tyre. Pse gjithe kjo mizeri thashethemi dhe gjykimi, ku e ka bazen, ne c'rrethana ndodh dhe si mund te evitohet?
Aresyeja e kritkikes ndaj sjelljes se dikujt ne familje eshte frika qe ne kemi per vete, se mos na zbulohet ajo sjellje per ne, personalisht. P.sh nese ne kemi nje ves te keq, ta zeme vesin e dembellekut. Jemi kaq dembele sa na dhemb ne shpirt, por nuk dime si ta ngrejme veten e ta heqim ate ves.Nje nga menyrat se si ne perpiqemi ta heqim kete ves eshte kritika e vesit ....tek te tjeret...Nje prind dembel e kritikon ashper femijen e tij dembel sepse prindi ka frike se mos femija behet po aq dembel sa prindi vete.... Ose nje nene qe ka pasur vesin e papasteritse ne vegjeli dhe e sheh ate ves tek femija e saj, e kritikon ashper femijen e saj kur sheh te njejtin ves tek ajo femije...pra kritika ne kete rast eshte si nje mekanizem vetembrojtjeje nga frika e deshtimit qe vete prindi e perjeton por sdi si ta luftoje.....Po te fillojme te mbajme "shenim" se per cfare i kritikojme femijet tane ne mund te gjejme se nga se "vuajme" vete.
Ne rastet kur ne kritikojme bosat, te afermit, shoket apo shoqet tona, njerez te sukseseshem ne biznes apo ne jete ne pergjithesi eshte thjesht xhelozia. Kur ne nuk kemi ate qe tjetri ka , ne sulemi ne nje kritike kaq te ashper sa harrojme se kush jemi vete dhe kritikojme aq shume saqe ia mbushim mendjen vetes dhe mundohemi tia mbushim mendjen edhe te tjereve qe ne kemi te drejte dhe se personi qe ne kritikojme eshte komplet nje deshtim, nuk eshte i ndershem ne menyren si i ka fituar ato qe ka, apo nuk di si te perdore te mirat qe ka ai person dhe se ne duhet patjeter ta derrmojme e shkaterrojme ate person. Xhelozia dhe cmira ketu mund te bejne deme te paimagjinueshme. Vini re nese keni "bindje" qe dikush nuk meriton cfare ka dhe nese kritikoni privatisht apo publikisht dhe e shpallni arritjen e tjetrit si nje padrejtesi ndaj jush, aresyeja eshte thjesht xhelozia. Xhelozia luftohet me terapi dhe me veprime dashurie. Por e rendesishme eshte te identifikohet si ves....dhe pastaj te luftohet vesi per te fituar virtytin e dashurise (psh nese jeni xheloz ndaj dikujt pra nese kritikoni dike ne menyre konstante , thuajeni nje lutje per ate person ose beni nje veprim te mire per te miren e atij personi).
Kur kritikojme bashkeshortet...Kjo eshte teper delikate, sepse sic po ndodh sot, dhe me ritme te shpejta bile, ky kriticizem shkaterron familjen. Jane disa lloj kritikash qe vihen re ne maredhenien martesore. ato mund te klasifikohen si kritikat private dhe te heshtura, kritikat me gjeste ne sy te femijeve, kritikat ne shoqeri kur mungon bashkeshorti/ja, kritikat me ze te larte ne sy te femijeve e te afermeve te tjere dhe kritikat ciklike, qe jane pjese e perhershme e jetes familjare. Kritikat ne jeten bashkeshortore ndodhin sepse bashkeshorti ose bashkeshortja pret nga partneri i jetes qe ai/ajo ta kenaqe ate. Pra martesa shihet si nje maredhenie ku burri ose guaja vetem pret te marre nga tjetri dhe kur kjo aspirate nuk plotesohet, fillon mospelqimi, kritika, shperfillja, largimi shpiretor e deri ne largim fizik e ndarje.....
Ne fakt kjo "pritje" qe te maresh nga bashkeshorti eshte fiktive....sepse martesa eshte nje SAKRIFICE. Martesa nuk eshte tjeter gje, pervec se reflektim i dashurise hyjnore, nje dashuri qe ne baze ka sakrificen. Dashuria e vertete eshte deshira per tja dashur bashkeshortit te miren dhe te besh te pamundur per ta PERMIRESUAR ate person. Ne martese bashkeshorti duhet te jete gati te jape jeten per bashkeshorten dhe bashkeshortja duhet ta pranoje kete sakrifice dhe ne kthim duhet tja dhuroje jeten dhe gjithcka ka bashkeshortit. Kur nje ves i bashkeshortit shihet si gje e keqe, qe s'ia kenaq syrin apo emocionin bashekshorti/shortes, atehere fillojne kritikat, mospelqimet, shperfilljet dhe largimet...Largimet shpirterore jane po aq te demshme sa largimet e ndarjet fizike.....Pra kur fokusi mbahet nga vetja vetem......natyrisht asgje nuk duket perfekte tek tjetri....vec vetja na duket perfekte....Por kur nje ves i bashkeshortit shihet si bekim per te te dhene ty mundesine te sakrifikosh per te duke e falur e ndihmuar ta permiresoje veten, eshte nje hap me i larte drejt permiresimit tend shpirteror dhe i permiresimit te maredhenies bashkeshortore e familjare. Psh., cila grua do ishte me e mire, ajo qe i jep burrit qe ka proteza dhembesh nje molle te paprere dhe e mallkon burrin kur ai ha ate molle sepse sterkalat dalin gjithandej, apo nje grua qe e di se burri ka dhembet e vene dhe ia pret mollen ne copeza te vogla ne menyre qe ai ta haje kollaj mollen ...por edhe te mos shperndaje sterkala..? Nje gjest i vogel flet volume te medha....dhe cdo maredhenie njerezore fillon me aktin e dashurise qe ka ne baze vetedhurimin per personin qe ka afer. Mospelqimi, shperfillja, kritika dhe deshira per ta demtuar tjetrin, duke e quajtur si te padrejte, te pandershem, te padenje etj.... jane thjesht simptoma qe na tregojne se ne vete kemi probleme dhe jo tjetri qe ne kritikojme...Dhe nese dikush na demton me qellim, le te gjejme force ta falim ne prezence apo ne distance, me zemer, dhe te dhurojme nje akt e gjest dashurie per te...pershembull te themi nje lutje per te miren e tyre shpirterore eshte si fillim i mbare...
Ju si mendoni per kete dhe per rreshtat e mesiperm?
A ka ardhur koha ta kthejme pasqyren nga vetja me pare ? Ju lutem komentoni me poshte ne linkun e komenteve.
Faleminderit!..
Wednesday, June 26, 2013
Nga mencuria e Kryepeshkopit Fulton Sheen
Komunizmi fillon në castin kur mendjemadhësia bëhet pjesë e individit. ; Grushtat shtrëngohen, ngrihen e përplasen në momentin e parë që egoja e dikujt sfidohet; surrati skuqet sapo te preket dashuria dhe interesi vetiak; gjakrat nxehen dhe shpërthejnë në atë cast kur krenaria e sëmurë plagoset. Zemërimi komunist është i bazuar mbi egoizmin; ai urren të pasurit, jo sepse ai do të varfërit me shpirt, por për shkak se ai dëshiron të jetë i pasur vetë. Çdo komunist është me të vërtetë një kapitalist, por pa shumë para në xhepat e tij. Egoizmi , krenaria e sëmurë është mëkati më i madh në botë, dhe kjo është arsyeja që bota që na rrethon urren ata që e urrejnë atë mëkat; ai është shkaku i xhelozisë se botës ndaj atyre që bëjne punë më shume dhe kanë më shumë, shkaku i cmirës dhe i shprehjes së mospëlqimit ndaj atyre që refuzojnë të vetë-kënaqen, shkaku i përçmimit dhe shpërfilljes ndaj atyre të cilëve na tregojnë të vërtetën në lidhje me veten tonë; Komunizmi frymëzohet nga individë egoistë, dhe me interesa vetiake dhe zemërimi komunist është pjellë e dashurisë për vetveten dhe krenarisë personale të sëmurë " I nderuari Kryepeshkopi Fulton Sheen --8 Maj 1895 – 9 Dhjetor 1979) ( Marre Nga Libri “Kryqi dhe Lumturitë”).
Subscribe to:
Posts (Atom)